Diagnoza
"Człowiek potyka się o kretowiska, a nie o góry"
( Konfucjusz)
Proces
diagnozowania i jego wynik ma charakter wieloaspektowy. Diagnozą zajmuje się
psycholog i pedagog, których badania uzupełniane są w miarę potrzeb badaniami
specjalistów np. logopedy, psychiatry czy neurologa. Każdy zgłoszony problem ma
swoją specyfikę, która wpływa na dobór czynności diagnostycznych. Dlatego stosuje
się różnorodne metody i techniki badawcze. Podstawową formą jest wywiad
(dostarcza on wiadomości o najwcześniejszych latach życia), rozmowa, obserwacja
oraz testy psychologiczne i pedagogiczne.
Badanie psychologiczne ma na celu
poznanie dziecka, jego możliwości rozwoju, zachowań, specyfiki trudności w
funkcjonowaniu szkolnym, osobniczym, w relacjach rodzinnych, czy rówieśniczych.
Przede wszystkim stanowi próbę wyjaśnienia mechanizmów psychologicznych
i genezy zgłaszanych problemów.
Badanie pedagogiczne obejmuje
ocenę umiejętności czytania i pisania badanie słuchu fonematycznego i pamięci
słuchowej bezpośredniej, spostrzeganie na materiale literowym oraz bezpośrednią
pamięć wzrokową, szczegółową analizę błędów w czytaniu i pisaniu pod kątem
symptomatyki zaburzeń, ocenę poziomu graficznego pisma i znajomości zasad
ortografii, analizę zeszytów szkolnych, a także analizę samodzielnych wytworów
pisemnych badanego. Ukazuje stan wiedzy i praktycznych umiejętności ucznia.
Równocześnie obrazuje rodzicom faktyczny poziom nabytych sprawności, porównując
je z wymaganiami programowymi klasy, do której dziecko uczęszcza. Uświadamia
zarazem możliwości poprawy sytuacji przez odpowiednią terapię przy współpracy
rodziców ze szkołą.
Trafna diagnoza jest podstawą do dalszych działań w
stosunku do dziecka, jego rodziny, środowiska szkolnego i rówieśniczego.
Działania te mają charakter: profilaktyczny, korekcyjny, terapeutyczny,
psychoedukacyjny, wychowawczy.